Cumhuriyet’in ilk yıllarında, hem statü hem de ekonomik olarak gözde bir meslek öğretmenlikti. En yüksek maaş alanların başında idi öğretmenler.Çoğu artık hayatta olmayan öğretmenlerimizden dinlediğime göre, 1960’larda emekli ikramiyesi ile bir daire alınırmış. Günümüzde mi? Belki bir oda parası.

TBMM’de de hatırı sayılır öğretmen kökenli mebus/m.vekili bulunurdu.

Geçen zaman içinde öğretmenlik ikinci, üçüncü… sıralara inmeye başladı.. Derken günümüze gelindi.. Özellikle son otuz yıldan beri, güç ve iktidar sahipleri ellerinde yetiştikleri öğretmenleri dilenci durumuna düşürmekten haya etmediler. (Haksızlık etmemek adına, bir iki hükümetin iyileştirmeler yaptığını belirtmek gerekir.) Apaçık ortada ki, mevcut İktidar maalesef bütün mesleklerin anası öğretmenliği düştüğü yerden kaldırmadı. Ne kaldırması, hepten kendi haline terk etti.

Yapılan araştırmalara göre 4 kişilik bir aile için açlık sınırı 998 lira. Yoksulluk sınırı 2.995 lira..

Ne var ki, cenah-ı İktidar’dan sadre şifa (adaletli çözüm)  bir ses çıkmıyor. Biraz daha detaylandıralım.
Yeni göreve başlayan bir öğretmen 1.700 lira aylık alıyor. Barınma, eğitim, ulaşım, iletişim, yakıt, giyim gibi on’a yakın kalem günümüzde zorunlu ihtiyaçlar arasında yer almaktadır. Açlık sınırının nerede ise yarısı kadar olan 1.700 lira ile nasıl geçinilir,nasıl yaşanır? En fazla okuması gereken öğretmenin kitap, gazete, dergi vb. alabilmesi hayalden öteye gitmiyor. Bir başka boyut ise şu: Maalesef sendikalar da bu zaman da pek etkili bir hak arama aracı olarak üyelerine vad ettiği sözünü yerine getiremiyor. Ki bu STK’lara karşı olan ilgiyi ve güveni epey tırpanlıyor.
Acı ama gerçek ki, son on yılda  500 milyar lira faiz parası ödeyen iktidarın, öğretmene ve tabii ki  tüm kamu çalışanlarının ücretlerine yıllık olarak  50-100 lira gibi komik bir zam yapması anlaşılır bir şey olmaktan çok uzak. Hakça bir yaklaşım bekleyenlerin umutları suya düşmüş oluyor böylece.

Geçen zaman içinde çok büyük hizmetler yapan, hele ki sağlık ve ulaşım da devrim çapında icraatlara imza atan AKP hükümetlerinin ücretliyi pek de umursamaması, üzerinden oy devşirdiği  söylemlerine hiç uymuyor.
60 yıldır ücretliye hakkını vereceğini söyleyerek iktidara gelen (koalisyonlar dahil) hiçbir hükümete inanmıyoruz artık.

Aldatılmışlık hissi çok kötü ama kanıksadık nasıl olsa.

Muzaffer Günay

Bu yazının tüm hakları GazeteKamu.com'a aittir. "www.gazetekamu.com" biçiminde bağlantı kurulabilir, açık kaynak gösterilmek kaydıyla içerik kullanılabilir.